Chcecie poznać naszą tajemnicę? Będą duże zmiany!

Ostatnio nie było mnie tu za wiele, bo od początku roku sporo się dzieje. Kto mnie obserwuje na Instagramie ten już pewnie wie, co mam na myśli :). Niedawno zdradziłam Wam pewną, naszą rodzinną tajemnicę. Otóż tak - powiększamy się.

Przyznam, że nigdy nie chciałam mieć bardzo małej różnicy (czyli rok, 2 lata) między dziećmi, tylko tak m in. ok. 3-4 lata, bo bałam się, że po prostu nie podołam. Pomimo, że mój mąż szybko chciał kolejne dziecko, ja miałam dużo obaw, wspomnienia baby blues, który dopadł mnie przy aSYNstencie, później dieta eliminacyjna, moje i synka problemy z odpornością i częste infekcje. Nie czułam też sensu powrotu do pracy np. na pół roku. A po tych 3 latach życia w trójkę miałam wrażenie, że w końcu nasze życie jest ustabilizowane. Mam wrażenie, że dość długo czekałam na to, kiedy będę w końcu mogła przespać normalnie nockę, będę czuła się lepiej fizycznie i bez wyrzutów sumienia mogła mieć też czas tylko dla siebie.

Temat powiększania rodziny regularnie wracał w naszych rozmowach i w końcu uległam jego namowom… Nie sądziłam, że i tym razem w ciążę zajdę od razu (mój mąż twierdził, że jesteśmy już starsi niż ostatnio, a po 30-tce nie jest tak łatwo :D).  

Moje obawy...

Jednak po zrobieniu testu miałam bardzo mieszane uczucia – miałam wrażenie, że to nie jest dobry czas na ciążę. W mojej głowie pojawiły się lęki, nie tylko o oczywiste sprawy, czy dziecko będzie zdrowe, ale również sporo innych. Że np. skoro poród będzie wypadał jesienią, to starszak będzie przynosił infekcje z przedszkola. Do tego jesień, zima – takie depresyjne pory roku. Miałam też sporo wątpliwości, czy damy radę finansowo i organizacyjnie - nawet nie w tym momencie, ale przyszłościowo. W międzyczasie synek dostał się do publicznego przedszkola, ale jednocześnie pojawiły się u mnie wyrzuty, że nie pójdzie z większością dzieci ze swojej grupy do przedszkola prywatnego w tej samej placówce, gdzie obecnie chodzi do żłobka. Poza tym miałam sporo planów na wiosnę i lato i miałam poczucie, że stan ciąży bardzo mnie ograniczy i uniemożliwi ich realizację (np. jazda na rowerze czy wakacje za granicą, gdzie po zeszłorocznym tygodniu deszczowej pogody nad Bałtykiem chciałam w końcu wygrzać się w ciepłym miejscu). 

Tak wiem, że martwię się na zapas i muszę mieć wszystko poukładane – taka moja natura. Część ograniczeń siedzi tylko w mojej głowie, bo to właśnie ciąża zmobilizowała nas, by nie odkładać planów na później i pod koniec czerwca spędziliśmy bardzo fajny urlop w Bułgarii, co już też wiecie z moich social mediów.

Z drugiej strony jednak wierzę, że skoro dzieciątko chciało być z nami właśnie teraz, to tak miało być i musi być dobrze. Tym sposobem różnica między dziećmi będzie w moim przekonaniu optymalna – 3 i pół roku. Jeszcze jesienią zeszłego roku aSYNstent podpytywany, czy chciałby mieć rodzeństwo zdecydowanie mówił NIE, ale zimą sporo się zmieniło i sam zaczął mówić, że chciałby „mieć brata, najlepiej od razu starszego” :D. Z informacją o ciąży czekaliśmy do skończenia I trymestru – najpierw chcieliśmy poinformować oczywiście aSYNstenta, a później pozostałą rodzinę. Synek bardzo się ucieszył i od razu całował zdjęcie z USG. Przy okazji tłumaczyliśmy, że dzidziuś będzie malutki i że nie wiemy, czy urodzi się chłopiec, czy dziewczynka.

Teraz jesteśmy już w trakcie trwania drugiego trymestru i w końcu przestały dominować u mnie obawy i zaczęłam się cieszyć. Już wiemy, kto mieszka w środku, ale póki co kolejnej tajemnicy jeszcze nie zdradzę ;).

Kto jeszcze spodziewa się obecnie maleństwa? A jaka jest u Was różnica wieku między dzieci?